Իմ ամենասիրելի առակը` արդեն աշխարհաբարի վերածած.
(նախապես ներեղություն եմ խնդրում, եթե կարդալու ընթացքում կզգաք, որ այն շատ վատ է թարգմանված, դա նրանից է, որ դասարանում ստուգելիս այնքան էլ ուշադիր չեմ եղել))))
Մի օր մի ծերունի անտառից փայտ կտրելով, բարձրացրեց ուսին և տուն կբերեր: Ճանապարհին հոգնեց և հարկադրված իր բեռը դրեց գետնին և սկսեց օգնության կանչել մահվան: Եվ հանկարծ նրա դիմաց երևաց մահը ու հարցրեց, թե ինչի համար է կանչել իրեն: Այդ ժամանակ ծերունին սարսափելով պատասխանում է.
-Որ իմ բեռը տաս ուսս:
Առակս կցուցանե, որ ամեն մարդ սիրում է կյանքը, ինչքան էլ խեղճ լինի ու թշվառ:
(նախապես ներեղություն եմ խնդրում, եթե կարդալու ընթացքում կզգաք, որ այն շատ վատ է թարգմանված, դա նրանից է, որ դասարանում ստուգելիս այնքան էլ ուշադիր չեմ եղել))))
Մի օր մի ծերունի անտառից փայտ կտրելով, բարձրացրեց ուսին և տուն կբերեր: Ճանապարհին հոգնեց և հարկադրված իր բեռը դրեց գետնին և սկսեց օգնության կանչել մահվան: Եվ հանկարծ նրա դիմաց երևաց մահը ու հարցրեց, թե ինչի համար է կանչել իրեն: Այդ ժամանակ ծերունին սարսափելով պատասխանում է.-Որ իմ բեռը տաս ուսս:
Առակս կցուցանե, որ ամեն մարդ սիրում է կյանքը, ինչքան էլ խեղճ լինի ու թշվառ:
Եղիշե Դուրյան
